اشعار فاطمه بیرانوند

سال هزار و نهصد و چهارده

جهان به جنگ خویش می رود

هزار و نهصد و هجده

جهان از جنگ خویش برمی گردد

به تأخیر بیفت

سالهاست که صلح

در تأخیر نطفه می بندد

و تأخیر در بیست سالگی من

فکر کن

تنهایی ، سایه ی پیر تفنگی ست که می گوید

صلح

نه از کبوتر شروع می شود

نه از زیتون

بلکه نیایش کوچک گنجشک هایی است

که می دانند بهشت

نام قبیله ای است در همین نزدیکی.